نویسنده : دنیل افری

    ترجمه : افروز معتمد

تجربه‌های آموزش پزشکی و دنیای بیمارستانی به‌کرات و با جزئیات فراوان در کتاب‌ها، مجموعه‌های تلویزیونی و فیلم‌های سینمایی به نمایش درآمده‌اند. برخی از این آثار جدی و دقیق و برخی صرفاً برای تفریح و سرگرمی مخاطب ساخته شده‌اند. بیش‌تر این مطالب در مورد کاری است که پزشکان انجام می‌دهند و این‌که چگونه به افکارشان برای تشخیص بیماری سامان می‌دهند. اما به جنبه‌ی احساسی پزشکی، بخش‌هایی که در آن منطقِ کم‌تری وجود دارد و کم‌تر به درمان علمی بیماری مربوط می‌شود، به شکل کامل و جامع توجه نشده است. هرچند که اهمیت آن اگر بیش‌تر نباشد، کم‌تر هم نیست. برای عموم مردم دنیای پزشکی، دنیایی که هر کس در نهایت سروکارش به آن می‌افتد، جالب و در عین حال ترسناک است. در کنار این علاقه، این ناامیدی نیز وجود دارد که نظام درمانی، در حدی که مردم انتظار دارند، کارا نیست. به‌رغم فشارهای اجتماعی، اصلاحات و مشاجرات قانونی، پزشکان نمی‌توانند این ایدئال‌ها را محقق ‌کنند. من امیدوارم بتوان با نفوذ به عمقِ ذهنیات پزشکان علت پنهان‌ماندن این بخش از حرفه‌ی پزشکی را پیدا کرد. شاید بعضی چنین فکر کنند که مادامی که پزشک من بتواند مرا درمان کند، برایم اهمیتی ندارد که در ذهنش چه می‌گذرد. در پرونده‌های پزشکی ساده و سرراست، احتمالاً این طرز فکر صحیح است. پزشکانی که عصبانی، پراسترس، حسود، خسته، وحشت‌زده یا خجالتی هستند نیز به‌خوبی می‌توانند برونشیت یا کشیدگی تاندون مچ پا را مداوا کنند.