نویسنده : هاروکی موراکامی

    ترجمه : مونا حسینی

سرو‌صداها ‌مثل دودي سراسر اتاق را فرا گرفت. يک‌بار ديگر به خاطراتم بازگشتم. اوخودکار کوچکي در جيب جلو پيراهنش داشت. حالا به ياد مي‌آورم که از آن خودکار براي نوشتن چيزي روي دستمال کاغذي استفاده مي‌کرد. او داشت يک تصوير مي‌کشيد. دستمال خيلي نرم بود و نوک خودکار به‌راحتي حرکت نمي‌کرد. با اين حال او يک تپه کشيد و يک خانه‌ي کوچک روي آن. داخل خانه يک دختر خوابيده بود. خانه توسط يک درخت بيد کور محاصره شده بود. در واقع درخت بيد کور باعث شده بود که دختر به خواب برود. دوستم با تعجب پرسيد: «درخت بيد کور ديگه چيه؟» - ‌يه درخت شبيه اون چيزي که کشيدم. - ‌‌خوب، من تا حالا همچين چيزي نديدم. دوست بيمارمان با لبخندي به لب گفت: «براي اين‌که من اولين کسي هستم که اون رو خلق کردم. تنه‌ي درخت بيد کور گردهايي دارد و حشرات کوچکي که زيرگردها هستند داخل گوش آن دختر مي‌خزند و باعث مي‌شوند دختر به خواب برود.» دستمال ديگري برداشت و تصوير بيد کور را کشيد...