نویسنده : آملی نوتومب

    ترجمه : محمدجواد کمالی

ديان در ايام کودکي ثابت کرده بود که قادر است خيلي چيزهاي غيرانساني را درک کند. او با بزرگواري خارق‌العاده‌اي پذيرفته بود که مادرش، برادرش را به او ترجيح بدهد. معمولاً بچه‌ها نمي‌پذيرند که جايگاه اول قلب مادر را نداشته باشند، خصوصاً وقتي بچ? ارشد باشند. ولي مادر نجابت ديان را چنان با بزرگ‌نمايي به باد تمسخر گرفته بود که دخترک هرگز نمي‌توانست او را به خاطر اين کار ببخشد... در 14 سالگي، زيبايي ديان هر روز بيش از پيش حيرت همه را برمي‌انگيخت. از شر جوش‌هاي صورت و ورم‌هاي خاص دور? نوجواني در امان مانده بود و با ظاهري قشنگ و رفتاري متين، داشت بزرگ و بزرگ‌تر مي‌شد. آنهايي که او را نمي‌شناختند، گمان مي‌کردند که رقص باله کار مي‌کند... هرگز کسي جرأت نداشت مسخره‌اش کند، حتي پشت سرش؛ چرا که چيزي در وجودش بود که موجب ترس و هراس بقيه مي‌شد و در نتيجه، کسي به او بي‌احترامي نمي­کرد. مادرش همچنان يگانه کسي بود که شيفته‌اش نشده بود. تنها پيشرفتش اين بود که ديان ديگر حتي نمي‌کوشيد علاق? او را نسبت به خود جلب کند. روزهاي تعطيل آخر هفته که يکديگر را مي‌ديدند، سلامي ساده از روي نزاکت بين هم رد و بدل مي‌کردند... رابط? ميان آن دو، هر کدام از آنها را تبديل به يک تماشاچي کرده بود و در هيچ موردي گفتگويي بين آنها صورت نمي‌پذيرفت...