نویسنده : ویکتور سرگئیویچ رزوف

    ترجمه : مهنا سیدآقایی رضایی

نمايش‌نامه‌ي جاويدان داستان عشق و صداقت است. عشق به بشريت و عشق به هم­نوع. اين­که خوشبختيِ شخص، به تنهايي مفهوم ندارد و بايد در جست‌و‌جوي شادي و سعادت جمعي بود. اين­چنين است که باريس، قهرمان داستان از عشق خود دل مي‌کند و جان‌بر‌کف براي سعادت هم­ميهنانش به جنگ مي­رود. رُزوف در اين اثر به زيبايي سياهي جنگ را به تصوير مي­کشد: «جنگ تمام مي‌شود، اما سايه‌ي اين غم تا چندين سال بعد هم بر سرِ زمين سنگيني خواهد کرد... جنگ، دنياي درون انسان­ها را زير و رو مي­کند و اين يکي از وحشتناک­ترين عواقب آن است.» او از زندگي و جاودانگي نيز مي­نويسد. سال­هاي جنگ است، نااميدي و مرگ بر سرزمين‌شان سايه افکنده، اما نويسنده از زبان قهرمانانش به زندگي رنگي نو مي­دهد و تصوير متفاوتي از آن پيش چشم خواننده مي­گشايد... زندگي ادامه دارد و بازماندگان جنگ بايد دِين خود را نسبت به کساني که از جان خود مايه گذاشته­اند، ادا کنند. بر اساس نمايش‌نامه‌ي «جاويدان» فيلم «درناها پرواز مي­کنند» به کارگرداني ميخائيل کالاتوزاف ساخته مي­شود. اين فيلم در جشنواره‌ي بين­المللي کن 1958 برنده‌ي نخل طلايي مي­شود. اتفاقي که نام نويسنده‌ي شوروي را در خارج از مرزهاي کشورش نيز پرآوازه مي­کند.