نویسنده : عباس بهارلو

از زمان نخستين آتش‌سوزي سينما در تهران در شهريور 1288 تا آتش‌سوزي‌هاي گسترده سينماها در ماه‌هاي منتهي به انقلاب 1357 حدود هفتاد سال فاصله است. در اين فاصله سينماهاي بسياري طعمه حريق شدند که اغلب به‌عنوان حوادثي کمابيش‌ساده و معمولي تلقي مي‌شدند؛ اگرچه دست‌کم صاحبان سينماها را به خاک سياه مي‌نشاندند. با درگرفتن اعتصاب‌ها و تظاهرات بزرگ عمومي در روزهاي انقلاب، شعله خشم گروه‌هايي از مردم دامن سينماها را نيز گرفت و سوزاندن زنجيره‌اي تالارهاي سينما به دست کساني صورت ‌مي‌گرفت که اغلب، تا چند صباحي پيش از آن، مشتري‌هاي همان سينماها بودند؛ اما در اين ميان سوزاندن «سينما رکس» آبادان، که به کشته‌شدن حدود چهارصد نفر منجر شد، و در نوع خود بي‌سابقه بود فاجعه‌اي ملي تلقي شد که نه کارگزاران نظام سلطنتي و نه نيروهاي انقلابي هيچ‌کدام مسئوليت آن را به گردن نگرفتند. سوختن چهارصد انسان بي‌گناه جنايتي بود هول‌آور که پس از گذشت چهار دهه پاره‌اي از جزييات آن هم‌چون رازي سر به مُهر باقي مانده است، و دهشتناک‌ترين حادثه سينماسوزي نه فقط در ايران بلکه در جهان محسوب مي‌شود.