نویسنده : سیروس شمیسا

تاریخ سری بهادران فرس قدیم داستان سالکی است که برای زیارت استاد از راه های صعب العبوری در زمستانی سخت عبور می کند و پس از دیدار و مصاحبت کوتاه مدت در بهاری خوش باز می گردد اما معلوم نیست که راوی یک نفر است که در یک زمان رفته و باز گشته یا چند نفر در زمان های مختلف به این سفر مبادرت ورزیده اند. به هر حال اگر هم چنین باشد همه انها یکی هستند و یکسان به نظر می رسند. گویی یک نفر در چند زمان است که خاطره های سفر خود را می نویسد و سخنان استاد خود را مرور می کند. قهرمان اصلی بهادر غمگین و استر اوست که گویا جنبه سمبولیک دارد ان دو در ان جاده های تنهایی یار و مصاحب یک دیگرند. سخنان استاد به قول خود او باید فراموش شود. این سخنان ـ اشاره وار ـ یاداور سخنان عارفان کهن است و در ان اشاره های متعددی به ارا و عقاید و سخنان عارفان و شاعران کهن و حتی معاصر دیده می شود. با توجه به این که قصد این عارفان که از یک سلسله سری بوده اند مبارزه با دیوان و تسلط بر دنیای روح و معنویت است از این رو به صورت بهادرانی جنگ اور نمودار شده اند و همواره در میادین نبرد به سر می برند. نثر کتاب ادبی و کهن است و در لا به لای ان مصراع ها و ابیاتی گنجانده شده است. سبک کتاب که ظاهر صورت سفرنامه و خاطره نویسی دارد تلفیقی از شیوه های جدید داستان نویسی و نثر نویسی کهن ادبیات فارسی است. کتاب حاوی سمبل ها و تمثیل هایی است که خواننده باید انها را برای خود تفسیرکند.