نویسنده : سباستین بری

    ترجمه : لیلا قنواتی‌زاده

بخشی از این کتاب : 

طبیعت انسان را به باز گشتی کوتاه به گذشته و فراموش کردن دعوت می کند و تو مثل حیوانی که زیر خاک زندگی می کند زیر نقاب سرشت خود پنهان می شوی.
وقتی تکیه گاه انسان مناسب نباشد با هر شرایط نا مناسب به پایین سقوط می کند. انسان هر جا که باشد بیدار شدن برایش دشوار است.
دنیا پر از آدم است اما زمان قحطی یا قتل عام،آن لحظه که پای مرگ و زندگی در میان می آید هر دو مثل هم انسان ها را درو می کنند.دنیا به متعلقات خود نیازی ندارد.
هر لحظه هزاران نفر در این دنیا می میرند و به هیج جای دنیا هم بر نمی خورد.
باید آنچه برای بقا لازم است را بدانیم زنده ماندن نوعی پیروزی است. یاران همیشه محتاطانه عمل می کند و راه و روشش را به هیج کس نشان نمی دهد.
انگار هر یک از ما انسان ها در زندگی مان ده چهره داریم که یکی یکی آن ها را می پوشیم.
اگر انسانی هزاران روز عمر داشته باشد شاید تنها صد روز آن را به طور واضح به خاطر بیاورد.هیچ کارش هم نمی شود کرد.هر کس اندوخته ای از روزهای خود را به همراه داردو مثل می خوارگان فراموش کار آن ها را از یاد می برد.
به نظر من عشق تاریخ را به سخره می گیرد.