نویسنده : زهره طاهرخانی

گفت:باید می دیدین پردیسا موقع غروب به چه حالی افتاده بود...چسبیده بود به شیشه ی پنجره اتوبوس و با دهن باز به سرخی آسمون نگاه میکرد.بعد که هوا تاریک شد،تو اولین ایستگاهی که اتوبوس وایساد.پیاده شد و زل زد به آسمون اون وقت می دونید از من چی پرسید؟ بدون آنکه منتظر جواب رادین بماند ادامه داد:می پرسید کی این همه چراغو روشن میکنه؟ستاره ها رو میگفت! بوته گفت:چی میخواستین گفته باشم؟گفتم که اونا چراغ نیستن و اسمشون ستاره س. رادین گفت:الان همه چی براش عجیبه درست مثل این میمونه که یه نفر تو سن بیست و دو سالگی به دنیا اومده باشه.انگار بچه ای متولد شه در حالی که خاطرات نه ماه زندگی تو رحم مادرش رو به خاطر میاره از اون گذشته میتونه حرف بزنه و تجربیات گذشته و الانش رو به بقیه بگه!متوجه اید خانم بوته؟پردیسان الان همچین موقعیتی داره.