چارلز بوکفسکی به گفته ی ژان پل سارتر و ژان ژنه، بزرگترین شاعر آمریکاست. چارلز بوکفسکی در سال ۱۹۲۰ در آلمان، از مادری آلمانی و پدری آمریکایی متولد شد. از سه سالگی، همراه پدر و مادرش به آمریکا مهاجرت کرد و در کالج لوس آنجلس واحدهای هنر، ادبیات و روزنامه نگاری را گذراند. پس از اولین نوشته اش در ۲۴ سالگی چنان دل زده شد که تا ده سال چیزی ننوشت. در امریکا می چرخید و شغل های مختلف را می پذیرفت. از ۴۹ سالگی به عنوان نویسنده تمام وقت و حرفه ای مطرح شد، بوکفسکی بیشتر در اروپا مشهور بود تا آمریکا.
او شش رمان، صدها داستان کوتاه و هزاران شعر نوشت و در سن ۷۳ سالگی در کالیفرنیا بر اثر سرطان خون در گذشت. روی سنگ قبرش حک شده:« تلاش نکن.»
از بوکفسکی ۶ رمان به چاپ رسیده است: پست خانه، هزاربیشه، زن ها، ساندویچ ژامبون با نان چاودار، هالیوود و عامه پسند.
کتاب سوختن در آب، غرق شدن در آتش اولین ترجمه ی فارسی از اشعار بوکفسکی است. شعرها اینقدر ساده نوشته شده که هی یادت می رود که بوکفسکی هم شاعر است.
بوکفسکی می گوید: « کاری که من می خواستم انجام بدم، این بود که جنبه های کارگر کارخانه ای زندگی رو توی شعرم وارد کنم. زنان جیغ جیغویی که خسته از سرکار به خانه برمی گردند. واقعیت های اساسی وجود هر آدم. چیزی که قرن هاست در شعرها بیان نشده… »
 

این شعر از بوکفسکی را بخوانید:

 

ون گوگ گوشش را برید و
به یک بدکاره داد
که او هم با نفرت دورش انداخت
ون! بد کاره ها گوش نمی خواهند، پول می خواهند.
فکر می کنم تو به همین دلیل نقاش بزرگی بودی
چون از چیزهای دیگر خیلی سر در نمی آوردی