نویسنده : ساناز سیداصفهانی

در پشت جلد کتاب چنین آمده است : 

چشمم دراومد انقدر حواسم موند پیش تو. حالا لباتو ورچین. تو می‌ترسی یه آبی به سر و روت بزنی؟ بیا این صابون... ببین چه لیز می‌خوره... برش‌ دار... اینجا دلاک نمیاد من و تو رو لیف بزنه و چرک‌هامون رو لوله کنه... باید خودمون خودمون رو بساییم. زود باش باید بریم... بوی پِهِن گرفتیم. بوی انگل... بوی اون بالکن پر سگ... بوی خاطرات یوناتان. بوی سفال و شیرونی و جنگل و لونه‌ کلاغ گرفتیم... به خدا هر چی دم دستمون بود رفته زیر ناخن‌هامون... هزار تا میکروب گرفتیم... الان از زیر ناخنای من یه هزارپا میاد بیرون، حالا ببین. اگه درش نیاوردم. وقتی می‌خندی خیالم تخت میشه... چی؟ بلند بگو...

چرا این سوال رو پرسیدی؟ کاش یه سوال بهتر می‌پرسیدی... مثلا راجع‌به خودم می‌پرسیدی. نه که نمی‌گم... من نمی‌دونم تو چی دلت می‌خواد بدونی، برای چی رازمو بهت بگم؟ که بعدا بری همه جا جارش بزنی، بین همه پخشش کنی؟ بیای وسط حموم همین جا، دهنتو باز کنی بگی... برای چی بگم؟ خودت باید بفهمی. نه این‌که بخوام بهت سرکوفت بزنم اما هوشم بد چیزی نیست. من بگم فایده نداره. اصلا ببین... منو باش... هیچ‌وقت نخواه که یهو از کسی سوال کنی، چون این‌جوری یعنی نمی‌خوای بری تو کنه قضیه... کنجکاو نیستی می‌خوای راحت فضولیت برطرف شه... یه کم دقیق شو!