نویسنده : ژان پل سارتر

    ترجمه : پری صابری

ژان‌ پل سارتر با بر روي صحنه آمدن نمايش‌نامه‌هايش به مردم معمولي و عامي نزديک‌تر شد.البته نه اين‌که افکار او در آثار نمايشي‌اش، از مقالات و نوشته‌هاي فلسفي‌اش بهتر فهميده مي‌شدند، بلکه با آثار نمايشي ژان‌پل سارتر که تمامي تم‌ها و دغدغه‌هاي نويسنده را در بر دارد، راحت‌تر مي‌توان ارتباط برقرار کرد.او بر اين باور است که در برابر آثار نمايشي متداول (مصيبت‌نامه‌ها و ملودرام‌هاي روان‌شناختي) تنها تئاتر او با عنوان «تئاتر موقعيت‌ها» پذيرفتني است. درگيري وجدان آدمي در موقعيت‌هاي پيش‌آمده.در مرده‌هاي بي‌کفن‌ودفن، براي اولين بار، مقاومتِ دلخراشِ جسم بشر در برابر درد، با وحشيانه‌ترين اعمال شکنجه به‌نمايش گذاشته مي‌شود. دو گروه رودرروي هم قرار مي‌گيرند. شکنجه‌گر و شکنجه‌شده.چرا و تا کجا مي‌توان تحمل کرد؟ دليل اين اعمال بي‌رحمانه‌ي شنيع دور از آدمي چيست؟شکنجه‌گر مي‌خواهد شکنجه‌شده را تا سرحد مرگ و جنون از پاي درآورد، نه براي به‌دست آوردن اطلاعات لازم، بلکه براي شکستن غرور آن زنداني متمرد پررو، تا به او ثابت کند که بزدل است و بي‌غيرت، و اعمال وحشيانه‌ي غيرانساني خود را توجيه کرده باشد. شکنجه‌شده نيز هربار درد و مشقت را تا سرحد مرگ و جنون تحمل مي‌کند تا به خود ثابت کرده باشد به آرمان و شرف انساني‌اش وفادار است.در چنين بن‌بست احمقانه‌ي خطرناکي دو راه بيش‌تر وجود ندارد: مرگ يا زندگي. ولي انسان‌ها نبايد براي هيچ و پوچ بميرند، پس انتخاب زندگي است!