نویسنده : میلان کوندرا

    ترجمه : الهام دارچینیان

ميلان کوندرا در جشن بي‌معنايي، زير نوري روشن‌کننده‌تر، به مهم‌ترين مسائل دنيا و بشريت مي‌پردازد، بي‌آن‌که حتي جمله‌اي جدي به کار برد، گويي شيفته‌ي واقعيت‌هاي دنياي معاصر است، اما از واقع‌گرايي دوري مي‌جويد. کساني که کتاب‌هاي قبلي کوندرا را خوانده‌اند، مي‌دانند که ميل به نگاشتن رماني که «غيرِ جدي» بودن عنصري جدايي‌ناپذير از پيکره‌ي آن باشد، دور از انتظار نبود. در بسياري از فصل‌هاي رمانِ جاودانگي، گوته و همينگوي با هم گردش مي‌کنند، گفت‌وگو مي‌کنند و خوش مي‌گذرانند. پس از آن، در رمانِ آهستگي، وِرا، همسر نويسنده، به شوهرش مي‌گويد: «بارها به من گفته‌اي دوست داري يک روز رماني بنويسي که هيچ کلمه‌ي جدي‌اي در آن نباشد... از همين حالا به تو مي‌گويم که احتياط کن، دشمنانت در کمينِ آن روز نشسته‌اند.» کوندرا اما، احتياط نمي‌کند و در جشن بي‌معنايي به رؤياي زيباشناختانه‌ي ديرينش به تمامي جان مي‌دهد، رماني که خلاصه‌ي شگفت‌آوري از تمامي آثار اوست. خلاصه‌اي عجيب و خنده‌دار با خاتمه‌اي خنده‌دارتر، پس مي‌خنديم، همانا به دوره‌اي که در آن زندگي مي‌کنيم، عصري که به کُمدي شبيه است، چون استعدادِ شوخ‌طبعي‌اش را به تمامي از کف داده است. چه چيز ديگري مي‌توان درباره‌ي جشن بي‌معنايي گفت؟ هيچ، کتاب را در دست بگيريد و بخوانيد!