نویسنده : هلن اولیایی‌نیا

چندين عامل انگيزه‌ي نگارش اين کتاب شد: ابتدا خاطره‌يشخصي‌ام در مورد خواندن چند نمايش‌نامه‌يزنده‌ياد رادي در دوره‌ي نوجواني و جواني. من که در رشته‌ي ادبيات انگليسي تحصيل کرده و نمايش‌نامه‌هاي زيادي از نويسندگان غربي خوانده بودم، سخت تحت تأثير نمايش‌نامه‌هاياو قرار گرفتمو برايم همان جاذبه‌ا‌يرا داشت که نمايش‌نامه‌هاي خارجي داشتند. ديگر اين‌که هنگام تدريس در دانشگاه، متوجه آشنايي کم و تقريباً بيگانگي مطلق دانشجويان با تئاتر ايراني شدم. افزون بر آن، مجلات ادبي نيز در آن زمان اصلاً انگار با تئاتر، به‌عنوان يک ژانر ادبي که حق زيادي به گردن ادبيات دارد، قهر بودند. با خود انديشيدم که چگونه بايد اين دانشجويان معصوم، و بعضاً شيفته، با آثار ارزشمند فارسي و ايراني آشنا شوند؟با خواندن مصاحبه‌يزنده‌ياد رادي، دريافتم که او نيز چه‌قدر از اين بي‌مهري به تئاتر دل‌شکسته بوده است و همين همدلي سبب شد که کار خواندن و نوشتن درباره‌ي آثار وي را آغاز کنم. کوششي خاضعانه که آرزو داشتم در زمان حيات آن روان‌شاد به چنين کاري مبادرت ورزيده بودم، ولي براي گرامي‌داشت خدمات فرهنگي و ادبي اين بزرگان هرگز دير نيست.