نویسنده : حسین پناهی

بخشی از این کتاب : 

مادر: بگذارید دخترکان کوچک زمین

با لباسهای سفید خرگوشی شان فردا را برقصند.

بگذارید گیسوهای کوچک بافته­ی ­شان بنفشه­ی شادی بچسبانند.

بگذارید عروسان جوان حجله­ هایشان را با گلهای مهلو و نارنج بیارایند.

سیب­ها رسیده است و بچه هایمان آمده­اند.

پسر: مادر؟ مادر؟ مادر؟

در غفلت خوابی که گذشت، طوفان سیاهی از دورها آمد

و باغ را آشفته کرد.

گیسوها در شیون فرشته­ گان مرده ­ی معصوم

آشفته گشته ­اند.

عروسان سیاه پوشند.

باغ به تاراج رفته است.

سیب­ها، سیب­ها، سیب­ها در هجوم کرمها پوسیده شده ­اند…