نویسنده : علیرضا رحیمی‌موحد

رمان «روز کاغذی فردوسی» ماجرای غیبت نابهنگام دو هم کار و هم اتاقی است که کارمندان دیگر سازمان را به تعجب و پیگیری ماجرا وامی‌دارد. از طرفی این شخصیت ها در فصول دیگر با بازآفرینی گذشته و آینده‌شان به روایت می‌پیوندند و با اضافه شدن دیگر شخصیت‌ها در کشمکشی آشکار و پنهان داستان را به پیش می‌برند. از این منظر مخاطب با رمانی شهری در مناسبات رسمی و غیر رسمی آن روبرو خواهد شد. رابطه دو همکار که با فرارفتن  رابطه کاری‌شان به سمت محدوده‌های شخصی زندگی‌ یکدیگر هنجار و ناهنجاریها و حتی ارزشها تغییر ماهیت می‌دهند.

فصل های ابتدائی و انتهائی آن با زاویه دید دوم شخص جمع به نگارش درآمده که اجتماع شهری را در معنای توده ای یکدست و فردیت زدوده نشان می دهد و در فصل های میانی با محدود شدن زاویه دید در پی نزدیک شدن به شخصیت ها، آنها را مورد واکاوی قرار می دهد. روز کاغذی فردوسی با حضور در میدان فردوسی و خیابان های بالا و پائین شهر و پاتوق‌های دیروز و امروز خوانده می‌شود. این شکل گرفتن در ساختار و بافتار شهری سعی در نشان دادن عاملیت این مکان ها در شکل گیری هویت شهرنشینان دارد.

در نگاهی دیگر پایتخت‌نشینی فراتر از شهرنشینی قرار می‌گیرد چراکه مرکز معاملات و معادلات برای آنهائی مانند مصطفی است که چشم انداز آینده را به درک گذشته ترجیح می‌دهند. در این فضا مفیدی گذشته اش را جستجو می‌کند. سمانه نیز به تنگنا و پیچیدگی بازی روی کاغذ پایتخت و پایتخت‌نشینی پرتاب می‌شود و او را در آونگی میان گذشته و آینده معلق می‌گذارد. شاید این رمان روز کاغذی آدمهائی باشد که روابط شان در کاغذ بازیها خلاصه شده و در حال قربانی گرفتن است که فردوسی هم از این امر مسثتنی نیست.