نویسنده : اکبر رادی

دمدمه‌هاي غروب بود و ما حرف‌هاي قشنگي زده بوديم. بعد سکوت مطبوعي بين ما افتاد و من بلند شدم، سازدهني‌مو درآوردم و گفتم: مي‌خواي برات يه دهن ساز بزنم؟ گفت: آره، بزن، يه آهنگ شکلاتي بزن! و من آهسته، عاشقانه، شورانگيز... زدم. اون به طرز باشکوهي نشسته بود اين‌جا و سرشو انداخته بود پايين. نجيب، ملايم، آبي، عين مجسمة يه قِدّيس...