نویسنده : هومن نحوی

دیروز که بعد از مدت‌ها درباره‏‌ی آن مسئله حرف زد دستم را گرفته بود و روی شکمش گذاشته بود و می‏‌پرسید: «اونو توی شکمم حس می‏‌کنی؟» بعد جیغ زده بود و او را به بیمارستان رسانده بودم، در حالی که همه‏‌ ی راه گریه می‏‌کرد و خون از زیر ناخن‌هایش که از درد توی بازوی من فرو کرده بود بیرون می‏‌زد. 
مثل هر تازه‌واردی دو، سه سالی هم طول کشید که به سرزمین و فرهنگ جدید و سنت‌های آن عادت کنیم. شبیه آنها حرف بزنیم. شبیه آنها بخندیم. مثل آنها بخوابیم و همان‌طوری راه برویم که آنها می‏‌روند. اما چیزی که به طور خاص می‏‌خواهم به آن اشاره کنم این است که این عادت کردن فرآیندی است که در عمل هیچ‌وقت به طور قطعی محقق نمی‏‌شود و پایانی ندارد، و از طرف دیگر عملاً از همان هفته‏‌ی اول شروع می‏‌شود. از همان روز دوم و سوم به بعد آدم در ذهن خود شروع می‏‌کند به نشانه‏‌گذاری جاهایی که بار اول آنها را پسندیده. مثل…