نویسنده : سیدعلی صالحی

سر بر سينه ستاره

  آنجاكه قصيده

پروازى‌ست،

دل در نازكاى غزلى

شِكْوه مى‌كند،

كه ملالى اگر بمانده‌ست،

خراب از دريغ نفسى‌ست

كه هاى‌هاىِ هرگزش

به گيسوان آبى خواب

طره مى‌تَنَد.

بارى

با كوله‌بار هميشه خورشيد

نشسته

به درد ميراثْوارِ كسى

كه از سلطه نگاهش

سر بر سينه ستارگان

جاودانه مى‌چرخد.