نویسنده : كاوه احمدی‌علی‌آبادی

در عرصه فرهنگ، افرادِ هيچ نسلى نمى‌توانند از دستاوردهاى نسل ديگر استفاده كرده و با آن‌ها ارتباط برقرار كنند، مگر اين كه هر نسل، پس از تولّد، به همان تعاملاتى دست بزند كه نسل‌هاى پيشين زده‌اند؛ و از آن طريق، همان نوع برنامه‌هايى را در مغز درونى سازد كه نسل‌هاى پيشين درونى ساخته‌اند، و با عدم اين‌همانىِ تعاريف، در صورت تمايل، همان رفتار و آثارى را متجلّى سازد كه پيشينيان بروز مى‌دادند. بنابراين بايد گفت كه، هيچ نسلى، ميراثى را به نسل بعدى انتقال نمى‌دهد، مگر اين كه نسل جديد به تعاملاتى مشابه نسل قبلى دست زده و به درونى كردنِ برنامه‌هايى مشابه نسل پيشين مبادرت ورزيده باشد تا بتواند با آثار به جاى مانده از گذشتگان، ارتباط برقرار كرده، از آن‌ها استفاده كرده و مشابه آثار آنان بيافريند. آنچه در بالا از آن ياد شد، در نظريه‌اى بنيادى تحت عنوان “نظريه تعاملى ـ تناقضى” به آن پرداخته‌ايم.