نویسنده : داریوش معمار

مجموعه شعری سروده شده در چهار دفتر با عناوین ِ ستم گری “، ” مفقودالجسد “، ” مرده خوانی ” و ” مناجات نامه “، مشتمل بر هفتاد و هفت قطعه شعر به نسبه کوتاه، که شاعر در هر دفتر، هستی شعرش را بر اندیشه و نگرش متفاوتی از هستی، دوام بخشیده است. شور پر رنگ شاعر در تجلی بخشی به مضامینی همچون عشق، جنگ، مرگ و زندگی در بستری از تغزل و انتزاع، خطوط اصلی تابلوهای شعری و امپرسیون ذهنی شاعر در این دفتر است.
دفتر اول: ستم گری
شعر ِ ” رنج کشی ” : در چشمت سیب درشتی/ باغ را منقلب کرد/ و پیشترها / درختی سبز شده بود / که شاخه هایش در نبود پرندگان/ رنج می برند/. انتخاب شعر ِ رنج کشی، نه شاید به حتم اما قریب به حتم، تجلی دفتر اول شعر ِ داریوش معمار با نام ستم گری ست. بیست و دو قطعه شعری که ماحصل مغازله ی شاعر با  زن و زندگی ست.مغازله ای اما نه آن چنان که پنداری ملموس از آن، در گذشته ی کلاسیک مان می جوییم، بل سرشته شده با انتزاعی نامانوس از عشق، پیچیده در لفافه ی زندگی هر روزه مان، با ته مایه ای از خیالی بی وادی. که اگر چه نامانوس است و منتزع اما چندان مزه مزه اش می توان کرد که پنداری هر روزه با آن، کام مان را ملس می داریم. اما این دفتر البته با شعر ِ ” قطار تاریکی ” آغاز می شود. و با تردید،می توان گفت که  شاعر، با انتخاب شعر ِ ” قطار تاریکی ” در پیشخوان دفتر ِ شعر ِاولش، می خواهد که خواب مخاطبش را در ادامه، در قطار کلکته،  با عاشقانه هایش، برآشوبد.شعر ِ قطار تاریکی: دیشب خواب دیدم در قطار کلکته / دختری با پاهای برهنه و لباس رنگارنگ / خیره شد در من/ اندوه هم را چید   تا صبح خندیدیم با هم / در قطار کلکته عاشق دختری شدم/ ابر شلوار پوش می خواند/ روی سرش جشن شکوفه گیلاس بود / زیبا نبود…    اما آوازهای روشنی داشت/ در قطار کلکته او از من    شاعرتر بود/ متشکرم از تو     خواب! / خبر داشتم امشب قرار است بگیرد قلبم / اما تو در قطار کلکته مرا عاشق کردی /….
دفتر دوم : مفقود الجسد 
شعر ِ ” یادداشت روزانه یک مجروح “: نشسته ام در اسکله / به انتظار حادثه ای / که مرا به دستم،  بازگرداند / صدای دستی  که از دست داده ام را می شنوم / استخوان های پوسیده،   مرا می خوانند / فکر کنم   بندری که دلم را لرزانده / دستم را پس بدهد روزی / به اعصاب زخمی ات ادامه بده! / بگو پس از این به بعد، / هر آغوشی را می تواند در دست بگیرد / از دستی که داده ای / نپرهیز، نخوان   هیچ! / دستت را بگیر / بگذار وجدان این رودخانه   نفسی بکشد ./ از بیست شعر دفتر ِ مفقود الجسد، تنها چهار شعر آن با محوریت جنگ نوشته شده اند اما در همین چهار شعر هم ، خمپاره ی دشمن خوب می داند،چگونه رزمنده ای را تکه تکه کند!
پانزده شعر دیگر این دفتر،بیشتر برجسته سازی ی خیالی ی اجتماع با عطف به خواست  دگرگونی اند از آن دست دگرگونی و دگر اندیشگی ای که مجالش را پیش از این، در شعر اجتماعی، بیش خوانده ایم و شنیده ایم، شعر ِ ” انقلاب ” : وقت آن رسیده ما هم / به شکلی    کشته شویم / اسب که نیستیم    آدمیم! / خائن که نیستیم / شاعریم!/