نویسنده : اغوز آتای
    ترجمه : عین‌له غریب

در آغاز کتاب در انتظار ترس می خوانیم :
 

در میان جمعى شلوغ و پر ازدحام بود. ناموفق بود. پول نداشت. گدایى مى‌کرد. در حیاط مسجد بزرگى بود؛ مسجدى با گنبدى آراسته و مناره‌هایى قد کشیده و پنجره‌هایى با نرده‌هاى فلزى مرصع‌کارى شده و حیاطى که دور تا دورش حجره‌هاى آجربندى‌شده صف کشیده بودند، حجره‌هایى ساکن و ساکت و خنک که از هر نظر براى دریوزه‌گرانى چون او بسیار مناسب بودند. بر آستانه‌ى حجره‌اى به‌سان ستونى سنگین و متین آرام گرفته بود. از آنجا که در گدایى نیز هیچ هنرى براى عرضه کردن نداشت، هیچ ویژگى غریبى نداشت که حس ترحم دیگران را نسبت به خود برانگیخته، یا این‌که وضعیت خود را از دیگر گدایان متمایز و از این بابت حس دلسوزى دیگران را تحریک کند، در این زمینه نیز ناموفق بود. از آنجا که در بسته‌هاى کوچک و بزرگ، ذرت بوداده نمى‌فروخت، به نام دیگران هم که شده، با خشنود کردن کودکان و کبوتران حریم مسجد، نمى‌توانست مرتکب امر ثوابى شود. از سویى، نه مثل آن پیرمرد دست‌فروش که با آن رداى بلند یک دست سرخ رنگش از یک منجم هیچ کم نداشت، مى‌توانست در آن دکه‌ى چرخ‌دار کوچک که دیوارهاى تاشوى چوبى‌اش به هنگام ظهر در حکم یک سایبان سایه‌سار بى‌عیب و نقص براى صاحبش بود، اسکان گیرد، نه مثل آن فروشنده‌ى تسبیح و فندک و منجوق‌هاى چشم زخم که به رغم چاقى مفرط و علیلى و زمین‌گیر بودنش به هر آنى مى‌توانست سه‌چرخه موتورى خود را روشن کرده و از آنجا دور شود، از آنجا دور شود. علیل نبود و تن و بدنش هیچ عارضه‌اى نداشت که در حکم
سرمایه‌اى مناسب در کار گدایى به کارش آید. شاید اگر با گویش یک شهرستانى از دامان رهگذرى آویخته و حزین و غمین با صدایى گرفته توضیح مى‌داد که همان دم از بیمارستان فارغ شده و اکنون در پى آن است که پیش همشهرى‌هاى خود رفته و به‌سان قدیم به کار سابق خود که کارگرى ساختمان باشد ادامه دهد فرجى مى‌شد، اما، از آنجا که اساسآ نمى‌توانست حرف بزند از عهده‌ى این نیز برنمى‌آمد. کوتاه سخن این‌که، جز تکیه بر دیوار یکى از حجره‌هاى حیاط مسجد مرتکب هیچ فعل خاصى نمى‌شد که به عنوان گدا توجه رهگذران را به خود جلب کند. حتى، هنوز یاد نگرفته بود که براى گدایى حتمآ و حتمآ لازم است که دستان گشوده‌ى خود را به سوى عابران دراز کند.