نویسنده : منوچهر انور

خشکیدن شاخسار سخن بعد از گلستان، به علت خشکیدن سرچشمه‌ی فکر است و از دست دادن سررشته‌ی معنی؛ ربطی ندارد به تعیین "حد سخندانی و زیبایی" توسط سعدی. صد سال بعد، حافظ هم، مثل بقیه، سرش از طنین کلام سعدی پر بود و از گفتارش گرته برمی‌داشت [...]. حافظ که رفت ریشه‌ی معنی به تیشه حواله شد.مقلد بود بعد مقلد، که با تکیه بر کلیشه‌های کتاب‌هایی از نوع تارخ و صاف، همین‌طور دست به قلم می‌برد - اغلب از روی دست دیگری - تا کار نثر به ترکستان کشید، و شیوه‌ی شعر ، به هندوستان. از این به بعد، جز در موارد معدودی، همه یکسر سقوط بود و زوال و تعارف - سجع و استعراب و فرار از معنی و محتوا.نثر فارسی، زبان زنده‌‌ی گفتار را یکسره از یاد برد، و جز پوستی گری‌گرفته، و چرکین، چیزی از آن برجا نماند.

از توضیحات پشت جلد گتاب