از جمله کسانی که به نظم داستان لیلی و مجنون پرداخته مکتبی شاعر بلند پایه قرن نهم هجری است . در هیچ یک از تذکره ها نامی از وی نیامده به جز در کتاب شاهد صادق که در آن تاریخ وفات مکتبی را به صراحت 916 می داند .

مکتبی در این منظومه داستان عشق مجنون و لیلی را به تصویر کشیده است؛ عشقی که شاید در نظر اول عشقی ظاهری و زودگذر است اما در عمق آن ریشه در عشق حقیقی دارد که در تار و پود آن دو ریشه دوانده است . مکتبی داستان لیلی و مجنون را کمی متفاوت از لیلی و مجنون نظامی سروده است.

شغل مکتبی بنا بر مشهود مکتب درای در قصر الدشت شیراز بوده و تخلص خود را به تناسب شغل اختیار کرده است .

خود مکتبی در انتهای کتاب به لیلی و مجنون نظامی و امیر خسرو اشاره دارد. اما کتاب خود را نه به تقلید از این دو که به گونه یی تازه و نو معرفی می کند :

هرچند که خسرو و نظامی *  دارند دو خانه را تمامی

من کاین نمط یگانه کردم   *   نقاشی این دو خانه کردم

نی نی که در این نمط که دارم * نقاش نیم ، سفیدکارم

نظم داستان به گفته ی خود مکتبی در سال 895 صورت گرفته است :

چون مکتبی این کتاب بگشود * تاریخ کتاب مکتبی بود

و تعداد ابیات آن را دو هزار و یکصد و شصت بیت می داند و که در خطه ی فارس سرود شده است :

ابیات که در حساب پیوست* آمد دوهزار و یکصد و شصت

این گنج گهر که گشت پیدا *از خطه ی پارس شد هویدا