(نگاهی به شعر فریدون مشیری)

نویسنده : مهشید مشیری
  

در ارديبهشت‌ماه 1374 خانم دكتر مهشيد مشيرى از من خواستند در زمينه شعر نو براى واژه‌هاى فرهنگ بزرگ فارسى همكارى كنم و از آنجا بود كه با اين بانوى فاضل گرامى آشنا شدم. از كتاب‌هايشان فرهنگ فرانسه را داشتم و به علت تشابه نام خانوادگى چشم در راه آشنايى حضورى با ايشان نيز بودم.

بعد از چند جلسه نشست و برخاست از تسلط و احاطه خانم دكتر مشيرى در زمينه ادب فارسى، چه در شعر و چه در نثر، چه شعر كهن و چه شعر امروز، به‌خصوص از حافظه قوى ايشان در ارايه شواهد مناسب و به‌جا و به‌موقع از شاعران بزرگ در هر مورد و همچنيشناخت ريشه واژگان و آواها و پشتكار شگفتى‌آورشان در تنظيم فرهنگ لغات و اينكه لحظه‌اى را بى‌ثمر از دست نمى‌دادند، دچار حيرت شدم و بى‌اختيار اين شعر ملك‌الشعرا بهار در ذهنم مى‌گشت :

دوش در تيرگى عزلتِ جانفرسائى         گشت روشن دلم از صحبت روشن‌رائى

و همواره و هنوز، تكرار اين مصراع كه: چه به از لذت همصحبتىِ دانائى.

در اواخر تابستان روزى خانم دكتر مشيرى گفتند: دانشجويان من شعرهاى شما را خوب مى‌شناسند. من هم در كنار كارهاى ديگرم درباره شعر شما يادداشت‌هايى فراهم آورده‌ام و چون بسيارى از مطالبى كه شما گاهگاه مطرح مى‌كنيد، نسل جوان از آن آگاهى ندارند، اگر موافق باشيد درباره شعر امروز گفت‌وگو كنيم.

استقبال كردم. چندى بعد كه ايشان يادداشت‌هايشان را درباره شعرهاى من با عنوانِ «چهل سال شاعرى فريدون مشيرى» برابر من گذاشتند، اعتراف مى‌كنم كه از حجم كتاب كه روى كاغذهاى بزرگ در دويست صفحه تنظيم شده بود تعجب كردم. ديگر جا براى گفت‌وگو نمانده بود!