نویسنده : حافظ موسوی

محاکمه پایان یافت.

با لبهای دوخته

مکالمه ممکن نبود.

او حکم کرد

من سکوت.

او تقریر کرد.

من تحریر

او نقطه گذاشت

من امضا.

چاره ای نیست

انباری از کلمات بنا می کنم

و کلیدش را به گردن کودکی می آویزم

که روزی سخنوری توانا خواهد شد.