نویسنده : سهراب حسینی
 

شعر شاید، تجربه‌یِ فروفشردنِ زندگی‌ست در زبان. و این مقام، اگر محلِ تلاقی تعبیر شود، آن‌جاست که «مکان» و «زمان»، در «زبان» به هم می‌رسند. چنان‌چه پذیرفته باشیم زندگی، «زمانی»‌ست که «مکان» در آن حادث می‌شود؛ یا «مکانی»‌ست که «زمان» در آن جاری‌ست. تجربیاتِ تاریخیِ ما، با زبان فهم می‌شوند. پس زبان، محلِ زایشِ زندگی‌ست. منظومه‌یِ شهرزاد، تجربه‌ای‌ست که در زبان اتفاق می‌افتد؛ و در آن بناست زمانِ روایت، در نقطه‌یِ صفر متوقف بماند. این قرار اما به قاعده‌یِ تسلسل منجر نمی‌شود. تنها هر چه که در لحظه آفریده می‌شود، در لحظه، منهدم می‌شود. از احمد شاملو آموخته‌ایم که شعر، برداشت‌هایی از زندگی نیست؛ بلکه یک‌سره، خودِ زندگی‌ست.