نویسنده : سیدعلی صالحی

يقين همه ما همين است. همه ما بر اين باوريم كه نان و شادى، يك شروعِ روشن براى دركِ دُرُست آغوشِ آدمى‌ست. اين به يگانگى رسيدن و همديگر شدن، غايتِ اتفاقِ جهان است.نان و شادى براى همه! راه و رؤياىِ همه ما همين است براى هم. انديشيدن به درايتى از اين دست، عينِ آغوشِ هوشِ آدمى به موسمِ صدق است، و اين خواسته، خود منشأ خيرِ مطلق است.در هر جمع و جهانى، هر كسى به كرامتِ چنين كلماتى نزديك شود، سرانجام به زائرانِ آزادى خواهد رسيد. سرانجام صبح را خواهد ديد. سرانجام از آستانه خستگى عبور خواهد كرد. يقين ما، يقين همه ما همين است. و اين يك راز است؛ يك راز برهنه، روشن، آشكار، و عارى از هر گونه پنهانگى. راز، راز اين است: ـ معجزه اميد، نمازِ نان، عبادتِ آغوش، و شادىِ شعله‌ورى كه عبور از هر مرزى را ممكن مى كند. و همين خوب است، و چه‌قدر همين خوب است به راهِ چراغ و يگانگى. گاهى به گفتارِ همين كلماتِ شريف، بايد به حكمتِ حضور برسيم. و اين حكمتِ حضور براى من «شعر» است. «آن‌ها» گفتند: آب و خاك و باد و آتش!؟ من هم بر اين باورم كه: نان و شادى و شعر و آغوش. اين چراغِ چهارگانه… به آزادىِ بى‌حصر و استثناء سوگند ياد مى‌كند تا قلبِ تپشْنشينِ انسان را از باديه بى‌قرارى به سرمنزلِ اعتماد برساند. بارى و به هر رؤيا، نان و شعر و شادى و آغوش… از آن همه و براى همه باد، تا ابدالآباد!