نویسنده : سیدعلی صالحی

سیدعلی صالحی زاده‏ ۱۳۳۴ از شاعران شاخص شعر گفتار است. از آثار وی می‌توان به «یوماآنادا»، «پیشگو و پیاده شطرنج»، «مثلثات و اشراق‌ها»، «عاشق شدن در دیماه، مردن به وقت شهریور»، «دیرآمدی ری‌را… نامه‌ها»، «نشانی‌ها»، «سفر بخیر مسافر غمگین پاییز پنجاه و هشت»، «آسمانی‌ها»، «رویاهای قاصدک غمگینی که از جنوب آمده بود»، «ساده بودم، تو نبودی، باران بود» اشاره کرد.

آخرین عاشقانه‌های ری را»، «دعای زنی در راه که تنها می‌رفت»، «چیدن محبوبه‌های شب را تنها به باد یاد خواهد داد»، «دریغا ملا عمر…»، «از آوازهای کولیان اهوازی» (شعرهای دوران جوانی،۱۳۵۰-۱۳۵۰)، «سمفونی سپیده‌دم» و «ردپای برف، تا بلوغ کامل گل سرخ» ٬ «زندگی کن بگذار دیگران هم زندگی کنند» و «پنهانی چند شعر عاشقانه برای دو سه نفر» و «نگران نباش همه چیز درست خواهد شد» نام دیگر کتاب‌های این شاعرند

سید علی صالحی معتقد است که:

شعر زاده تعاملِ ظريفِ ميان درد و شادمانى است. نه خوش‌خوشانِ خالى‌زاد و نه غُصه‌زايىِ ذلت‌خواه، وقتى مى‌گويم درد، دردِ ديگرى داشتن است. اين اندوهِ عجيب، خود سرچشمه همه چرايى‌هاىِ انسانى است، كه براى رسيدن به پاسخِ روشن، تنها شفاىِ شادمانى را در مقام ميانجى بَرمى‌گزيند. شعر در كدام نقطه از اين مسير زاده مى‌شود؟ در لحظه تنفسِ ميانِ همين پرسش و پاسخ است كه كيمياىِ كلمات كشف مى‌شود، يعنى شعر، شعرِ مشهود، مى‌آيد تا بر همه هستى شهادت دهد، از جمله بر حضور خويش.