نویسنده : حنیف خورشیدی

«حجم‌گرایی آن‌هايى را گروه می‌كند كه در ماوراى واقعيت‌ها به جست‌وجوى دريافت‌های مطلق، فورى و بی‌تسكين‌اند. مطلق است براى آن‌كه از حكمت وجودى واقعيت و از علت غايى آن برخاسته است و در تظاهر خود، خويش را با واقعيت مادر آشنا نمی‌كند. فورى است براى آن كه شاعر در رسيدن به دريافت از حجمى كه بين آن دريافت و واقعيت مادر بوده است ـ نه از طول ـ به سرعت پريده است، بی‌آن‌كه جاى پايى و علامتى به جا گذارد. بی‌تسكين است براى آن‌كه به جست‌وجوى كشف حجمى براى پريدن، جذبه حجم‌هاى ديگرى است كه عطش كشف و جهيدن می‌دهد.»