نویسنده : محمد ضیمران

ضیمران در این مجموعه کوشیده تا با طرح تفسیرهایی جدید در قلمرو فلسفه‌ی افلاطون و تعامل و تقابل آن‌ها با پایدیاهای یونان کهن به سراغ نظریات و تئوری‌های مدون فیلسوفان مدرن برود تا ارتباط میان سنت افلاطونی و سنت مدرنیته را بازیابد. از این رو در آغاز به چگونگی به بار نشستن و نحوه‌ی پیدایش فلسفه یونان پرداخته و سپس نقش و جایگاه افلاطون را در پایدیا به صورت مجمل بررسی کرده است.
 
اما نقطه عطف این کتاب، انتخاب فیلسوفانی از فلسفه جدید است که دغدغه و چالش‌های فلسفی خود را در دنیای مدرن بر سنت فلسفی یونان و به خصوص افلاطون دنبال کرده‌اند. درواقع آنان در پی چیستی فلسفه بر خاستگاه آن یعنی فلسفه‌ی یونان و منحصرا افلاطون بودند. لازم به ذکر است که نگارنده علت به کارگیری تعبیر مدرنیته بر عنوان این کتاب را تنها به اشاره‌ای معطوف می‌دارد که درپی تبیین خاستگاه فلسفی این مقوله در متن اندیشه‌های فلاسفه یونان و افلاطون است.
 
علت انتخاب فلاسفه‌ی مذکور چالش‌های تازه‌ای است که آن‌ها در قرائت‌های خود از فلسفه افلاطون ابراز داشته‌اند. لذا کاملا مشهود است که نگارنده به هیچ روی تنها درپی پرداختی کلاسیک بر نظریات افلاطون نیست. از این رو انگیزه‌ی اصلی نویسنده از جمع‌آوری، نگارش، ترجمه و گزارش چنین مجموعه‌ای نخست تبیین اهمیت فلسفه افلاطون در اندیشه غرب بوده و سپس یافتن ارتباطی ناتمام میان آرای او و دنیای مدرنیته. 
 
 "افلاطون، پایدیا و مدرنیته" در نوزده فصل گردآوری شده که پانزده فصل نخست آن به بررسی پایدیا در فلسفه یونان و افلاطون پرداخته است. اما در فصول بعدی به ترتیب با درآمدی بر رویکرد هگل، نیچه، لویناس و فوکو بر فلسفه افلاطون و افلاطون گرایی، معادلات ارتباطی او را با سنت مدرنیته تبیین کرده است.