پژوهشگر با انتخاب روش تحقيق، موضع خويش را نسبت به ديدگاه‌هاي فلسفي معرفت‌شناختي آشكار مي‌كند. چهار ديدگاه معرفت‌شناسي يا پارادايم تحقيق وجود دارد كه عبارت‌اند از: اثبات‌گرايي، تفسيري، نظريه انتقادي و پساساختارگرايي. مروري بر پژوهش‌هاي انجام شده در حوزه‌هاي علوم رفتاري نشان مي‌دهد كه اين‌گونه پژوهش‌ها در گذشته بيش‌تر با روش‌هاي كمي انجام شده‌اند. اما در انجام پژوهش‌هاي آموزشي به عنوان بخشي از پژوهش‌هاي علوم رفتاري، براي اين كه بتوانند راه‌گشاي شناخت عمقي عناصر نظام آموزشي باشند، بايد از روش‌شناسي تفسيري، نظرية انتقادي و پساـ ساختگرايي استفاده شود. پژوهش كيفي فرايندي پيچيده است كه در آن داده‌هاي كلامي و تصويري گردآوري مي‌شود. در اين فرآيند ضمن تمركز بر نظرات شركت‌كنندگان، داده‌ها به روش استنباط استقرايي تحليل مي‌شوند. نگارنده در كتاب حاضر، ضمن ارزيابي ديدگاه‌هاي زيربنايي معرفت‌شناسي در علوم رفتاري، روش كيفي را به عنوان روش تحقيق در علوم رفتاري معرفي و در نهايت روش آميخته را، كه تركيبي از روش كيفي و كمي است، بررسي كرده است. پاره‌اي از طرح‌هاي تحقيق كيفي ـ كه در كتاب معرفي شده ـ عبارت‌اند از: طرح تحقيق زيست‌نگاري، گروه‌هاي كانوني، نظرية برخاسته از داده‌ها، قوم‌نگاري، و پديدارشناسي.