نویسنده : ویلیام ترور 

    ترجمه : فرناز حائری 

''هنری عقربه‌ی دقیقه‌شمار ساعت روی دیوار را تماشا کرد. در سراسر لندن، در سراسر دنیا، عقربه‌ها دقیقاَ با سرعتی یکسان حرکت می‌کردند، بی‌اینکه هیچ‌کدام از دیگری جلو بزنند...''

ویلیام ترور را نه می‌توان روان‌شناس خواند نه کارآگاه، اما می‌توان گفت که خصلت‌های هر دو را دارد. او در این رمان بستری‌شدن چهار زن را در بخش چهار اتاقه‌ی «بیمارستان زنانه‌ی لیدی اوگاستا هپتری» بهانه قرار می‌دهد تا در زندگی‌شان سرک بکشد و از بیم‌ها و شکست‌ها، رازها و کابوس‌هایشان بگوید. ترور عاشق شخصیت‌هایی است که جامعه به آنها پشت کرده، انها که نه به موفقیت دندان‌گیری دست یافته‌اند نه دیگر جوانی و زیبایی برگ برنده‌شان است.
ترور در این رمان تصویری واضح و پر از جزئیات از زندگی در لندن دهه‌ی هفتاد میلادی ارائه می‌دهد. 

جولین بارنز درباره‌ی ترور می‌گیود: «...ویلیام ترور نه یکی از چخوف‌های ایرلند است نه حتی تنها چخوف ایرلند. او ویلیام ترور ایرلند بود و خواهد ماند.»

احساس تنهایی بیجا بود، آن هم وقتی دیگران واقعا تنها بودند: آدم‌هایی که در سوئیت‌های کوچک زندگی می‌کردند، آدم‌های غمگین و سن و سال‌داری که درباره‌شان خوانده بود، آنها که روز کریسمس جایی نداشتند بروند. زندگی‌اش کمترین شباهتی به زندگی آنها نداشت.
(از متن رمان)

الیزابت ایدلبری شخصیت محوری ویلیام ترور در این رمان، در بیمارستانی بستری شده است؛ در حالی که همسرش، معشوقه‌اش، دوست کودکی‌اش، دختر بزرگش و به عبارتی هویتش را از دست داده است. الیزابت و سه زن دیگر هم‌اتاقی‌اش، واسطه‌هایی می‌شوند که ترور به کمکشان چهار گونه‌ی متفاوت از  ناامیدی را به تصویر بکشد…