نویسنده : حسن سلمانی

«حسن بی رنگ» دو حالت بیشتر نداشت. یا سکوت می کرد، یا می خندید. وقتی می خندید، که می خندید؛ امّا وقتی سکوت می کرد،معلوم بود که در اعماق ذهنش چیزی را یا می سازد یا ویران می کند. ویرانی نه به آن معنی خرابکاری و اغتشاش. چیزی مثل شخم زدن زمین که مقدمه ی کشت و کار است؛ یا چیزی شبیه تخریب یک ساختمان کلنگی که به جایش بنایی زیبا می سازند. این عادت خنده و سکوت را از وقتی پیدا کرده بود که ضربه ای ناگهانی به سرش خورده بود و از گوش و بینی اش خون جاری شده بود.

     حسن بی تقصیر بود.نه با این طرفی ها بود، نه با آن طرفی ها. نه مرده باد می گفت، نه زنده باد. فقط داشت از خیابانی که سال های سال اسمش «آزادی» بود می رفت تا داروهایی را که از بازار سیاه «ناصر خسرو» تهیّه کرده بود، به مادر پیرش در بیمارستان برساند. خیلی هم حواسش بود که پایش به معرکه تسویه حساب خیابانی کشیده نشود. مثل یک گربه ی ترسو، آرام از پیاده رو کنار بیمارستان می گذشت. گاهی ناخواسته نگاهش می افتاد به دود و آتش و شلوغی و جمعیّتی که هر کدام چیزی را فریاد می زدند. با خودش فکر می کرد که چه طور است که این بی شمار جمعیّتی که هیچ شناختی از هم ندارند با چه منطقی بر سر منافع چند نفر انگشت شمار که خیلی خوب همدیگر را می شناسند این طور به جان هم افتاده اند؟! هیچ کس به نظرش آشنا نمی آمد. همه غیر و غریبه شده بودند و دوست و خودی در میان آن ها نمی دید. به نظرش راحت تر بود که فکر کند موجوداتی از سیاره های دیگر به شهرش هجوم آورده اند.