نویسنده : حسين بشيريه

 "در ساده‌ترین تعریف، گذار به دموكراسی از یك سو از لحاظ سیاسی به معنی استقرار حكومت انتخابی و مسئول از طریق رقابت آزاد و عادلانه میان همه نیروهای سیاسی موجود و از سوی دیگر از لحاظ اجتماعی به مفهوم برخورداری عموم مردم از آزادی‌ها و حقوق مدنی و سیاسی و پیدایش انجمن‌ها و نهادهای مدنی فعال و موثر است. از جمله عواملی كه برای تحكیم نهایی دموكراسی در ادبیات گذار بر آن تاكید شده عبارت است از: تجربه پیشین حكومت دموكراتیك یا شبه دموكراتیك كه سابقه‌ای برای استقرار دموكراسی ایجاد می‌كند؛ توانمندی نسبی نهادهای جامعه مدنی و فعالیت آن‌ها؛ ظهور ایدئولوژی دموكراسی به عنوان رقیبی نیرومند در برابر ایدئولوژی غیردموكراتیك و گرایش رهبران گذار به آن؛ و محیط بین‌المللی مناسب برای تحكیم و استقرار دموكراسی از جمله فشارهای بین‌المللی مساعد. كتاب حاضر پس از درج زمینه‌های نظری و تاریخی گذار به مردم‌سالاری، همچنین موج جدید نظریه‌های گذار به دموكراسی، مباحث زیر را شامل می‌شود: زمینه‌های سیاسی و اجتماعی فروپاشی رژیم‌های غیردموكراتیك و گذار آن‌ها به دموكراسی؛ كاركردهای اپوزیسیون در گذار به دموكراسی؛ گذار به دموكراسی از چشم‌انداز بسیج سیاسی؛ گذار به دموكراسی از چشم‌انداز نظریه تصمیم‌گیری؛ وضع دولت رفاهی به عنوان پشتوانه دموكراسی در عصر جهانی شدن سرمایه‌داری؛ و در آستانه آنومی سیاسی در ایران."