نویسنده : مهدی كمپانی‌زارع

این کتاب در هفت فصل تدوین شده است. در فصل نخست، چیستیِ امید مورد بحث قرار می‌گیرد و تمایز این مفهوم با سایر موارد مشابه آن نشان داده می‌شود. نویسنده در این فصل بیان می‌کند که امید را نمی‌باید به آرزواندیشی و خوش بینی فروکاست و آنرا به صِرف یک احساس منفعل و کور تقلیل داد. به باور وی امید با عمل و کوششِ راستین همعنان است، گشودگی و تعهد نسبت به زندگی ایجاد می‌کند و پیشرفت را به ارمغان می‌آورد.
 
فصل دوم کتاب به کارکردهای امید اختصاص یافته است. نویسنده می‌کوشد در حین کتاب، دیدگاه‌های بسیاری از متفکرانی را نیز پیش کشد و رأی آنها را مورد داوری قرار دهد. در این فصل هم آرائی را به چالش می‌کشد که برآنند تا آدمی را در موقعیت نا امیدی قرار دهند. اما می‌باید جهد کرد و از این موقعیت رهایی یافت؛ اگر سیرهٔ نا امیدی بر آدمی غلبه یابد، شورِ زندگانی را می‌ستاید. نویسنده مواردی را پیش چشم قرار می‌دهد که در آن، امید می‌تواند برگ برندهٔ آدمی در زندگی لقب گیرد. امید در هنگامهٔ بیماریهای سخت، اسارت و زندان، ناکامی و حرمان، قدرت خود را به رخ می‌کشد و می‌تواند عامل نجات معرفی شود.
 
یکی از فصلهای خواندنی کتاب قسمتی است که بحث از مخالفان امید به میان می‌آید. در این فصل از متفکرانی سخن گفته می‌شود که آرزو می‌بردیم زندگی مطلوبتری را برایمان ترسیم کنند. متفکرانی که اینک نشان داده می‌شود که سخنانشان هیچ بذر امیدی در دل نمی‌کاشته است. نویسنده در این فصل نیز کوشیده است تا پاسخی در مقابل فیلسوفانِ نا امید قرار دهد. عمده اعتراض آنها این است که امید در مقابل واقع گرایی قرار دارد. نویسنده می‌کوشد تا ضعف استدلال رقیب را نشان دهد.
 
فصل چهارم کتاب در خصوص استعاره‌های امید است. "ما انسانها در مواجهه با حقایقِ غیر جسمانی همواره به شناختی جسمانی روی می‌آوریم و می‌کوشیم بر قامتِ عروسان معانی، جامه‌ای از صورت جسمانی بپوشانیم". این سخنِ نویسنده در شروع این فصل است تا وارد بحثی شود که سویهٔ هنری بیشتری دارد. زندگانی آدمیان همراه است با استعاره‌هایی که فهم زندگی را برای انسان دلنشین‌تر می‌کند. استعاره‌های امید نیز رغبت به این مفهوم را مضاعف می‌کند. وقتی که امید به مثابه "روشنیِ صبح" ترسیم می‌شود، وقتی که به مثابه "بهار" در تصویرسازیهای هنری به کار می‌رود، وقتی "گشوده شدن گِره"، "باز شدن درِ بسته"، "کلید"، "سلامت و راحت"، "آمدنِ منجی" به کار می‌رود همگی استعاره‌هایی از امید را به تصویر می‌کشد و قدم نهادن در این میدان را دل انگیزتر می‌کند.
 
در فصل پنجم این کتاب که در اوایلِ سال 98 منتشر شده است، به بسترهای امید پرداخته و نشان داده می‌شود که سبک و شیوهٔ زیستنِ انسان در برآورده شدن امید مدخلیت تام دارد. بذر امید در هر زمینی نمی‌روید و این درخت در هر میدانی به بار نمی‌نشیند. در فصل ششم نیز نویسنده به این مهم می‌پردازد که به چه چیزها و چه کسانی امید تعلق می‌گیرد؟ در این فصل به سه سبک زندگی دیندارانه، فیلسوفانه و عارفانه اشاره می‌شود و امید را مطابق با این سلوک رفتاری مورد بحث قرار می‌دهد.
 
در فصل نهایی از این کتاب 159 صفحه‌ای به بحث از امید و اخلاق پرداخته شده است. نویسنده نشان می‌دهد که امید داشتن تا چه میزان می‌تواند با اخلاق مرتبط باشد و چه ربط و نسبتی میان این دو برقرار است. در این فصل همچنین گفته می‌شود که امید داشتن در چه صورتی امری اخلاقی خواهد بود. نویسنده در این کتاب، از برخی تصویر سازیها در شعر شاعران و حتی سکانسهای سینمایی نیز بهره می‌گیرد تا سخن را برای مخاطب مفهوم پذیر گرداند.
 
زندگانی در جهان امروز که جدال میان امید و نا امیدی، دغدغهٔ هر لحظهٔ آدمیان است، خواندن چنین کتابهایی، شاید فهم بهترِ این دغدغه را میسّر گرداند، شاید بذر امیدی در دل بکارد و شاید هم "گشودگی و تعهد به زندگی و پیشرفت" را به ارمغان آورد.