نویسنده : مینو سلیمی

دفتر شعری که جنگ و صلح شیرازه آنست. شاعر جنگ را زندگی کرده و زندگی می‌کند. چه زمانی که به عنوان پژوهشگر به مناطق حاصلخیز مین پا می‌گذارد . چه در تنهایی‌اش به عنوان شاعر که جنگ در او پا می‌گذارد.

شعرها سهل و سخت‌اند. در جوار یکی از شعرها هستم که جنگ و صلح را در هم آمیخته (ما تمام شدیم و جنگ به خانه بازگشت)
شعری دیگر (کنار گور خاموش من / گل‌ها غوغا می‌کنند / بهار است / و علف‌های جوان / چشم به راهت ) گوته می‌گوید "آنچه در یک شعر به چشم می خورد اساسا همان چیزی ست که در زندگی خود آدمی وجود دارد ."

سخت معتقدم که زبان چیزی جز جاري شدن زیست به زبان نیست . نوعي عرق ریزی روح است با زبان . مینوی سلیمی بلد نیست چگونه شعر بگوید شعرست که بلد است چگونه مینوی سلیمی را بگوید.

شهر کوچک من آرام آرام می‌میرد کتاب جنگ است اما عاری از ادوات جنگ و اصطلاحات خونین است . و این نگاه ما را سوی صلح می کشاند .

بیشتر شعرهای کتاب در جایی نزدیک مرز اتفاق می افتند . قصر شیرین و نفت شهر و سر پل ذهاب . (در قصر شیرینم / منتظر / تو باز نمی گردی / جنگ هنوز از ما قربانی می گیرد)

تاکید شاعر همواره این است که جنگ هنوز تمام نشده است . جنگ در شعر مینوی سلیمی یک شخصیت است که حی و حاضر با ما نه که با مرز نشینان همخانه است. فرقی هم نمی‌کند این سوی مرز یا آنسوی مرز.