نویسنده : زیگموند فروید    

    ترجمه : محمود نوایی

زیگموند فروید در کتاب روانکاوی و زندگی من به همراه توتم‌پرستی، به تاریخ روانکاوی می‌پردازد. روانکاوی هم مثل سایر علوم بر اثر احتیاج بوجود آمده است. روانکاوی تنها یک روش درمانی نیست، بلکه باید به تجزیه و تحلیل خصوصیات روانی هر کس (اعم از بیمار یا تندرست) بپردازد.

زیگموند فروید (Sigmund Freud) در دهه آخر قرن 19 به درمان بیماران مبتلا به «نو روز» و «هیستری» به کمک تحلیل‌های روحی و بدون توسل به دارو و مواد شیمیایی همت گماشت.

همین آزمایش‌های او بود که منجر به برآمدنِ علم روانکاوی شد. در ابتدا فروید به پیروی از ژوزف بروئر پزشک اتریشی بیمار خود را هیپنوتیزم می‌کرد و با یادآوری خاطرات نهانی عقده‌های روانی بیمار را کشف می‌کرد. این دو دانشمند ثابت کردند که علائم هیستری با هیجان‌های نامطلوب گذشته و ماجراهای ناگواری که در نهاد اشخاص خفته است ارتباط دارد و به یاد آوردن آن صحنه‌ها سبب گشوده شدن عقده دل می‌گردد. در مرحله دوم فروید این شیوه را کنار گذاشت و روش تسلسل آزاد اندیشه‌ها و بررسی و تفسیر آن را پیش گرفت و این شیوه مطالعه را روانکاوی یا پسیکانالیز نامید.