نویسنده : کیکاووس یاکیده

 اشعار این کتاب، سپید و به‌نوعی هایکووارهایی بسیار ملموس با رویکردی متفاوت است.

سه شعر از این کتاب را می‌خوانیم:

«شب‌پره‌ها برای رسیدن به ماه‌بانوی‌شان شب را گم کرده‌اند/ در میان این همه ماه فریب که درختان مرده گل داده‌اند پرهای‌شان را گم کرده‌اند/ بانو / شب‌پره‌ها گم شده‌اند/ گم شده‌ام/ نگاهم در آینه فرو می‌ریزد/ جزیره‌ای به زیر آب می‌رود/ در ساحل آینه دستانی کورمال عطر تو را می‌جویند/ و پرندگان بودن جزیره را فراموش می‌کنند.» «از ستاره‌ها بادبادک ساختم/ یا از بادبادک‌ها ستاره/ نمی‌دانم/ چشمان تو پر از بادبادک و ستاره بود.» «بلورین است/ چشمان مردی که تو را گم کرده/ از زمستان می‌آید/ نمی‌داند شادی پرواز پرستوها/ در آسمان بهار چیست.»