نویسنده : سیدعلی صالحی
به کوشش : فیض شریفی

شايد سيدعلى صالحى اولين شاعر از اين مجموعه باشد كه به دليل لحن خاص گفتار و آيت صميميتى كه در كلامش بود، از موج ناب بُريد و در ترازو و تعادلى كه ميان موج ناب و شعر گفتار ايجاد كرده بود، وزنه‌ى سنگين اشعارش را به نحوى خودآگاهانه به سمت شعر گفتار چرخاند و با وزنى طبيعى و متناسب و متوازن با گفتار روزمره مردم شهر در تداوم و تكامل شعر گفتار استارت زد. او شعرى تكنوپاستورال (شهري‌ـروستايى) را كه قبل از او نمونه‌ها و نمايه‌هايى در شعر ايرج ميرزا و نصرت رحمانى و فروغ فرخ زاد به ديده مى‌آمد رونمايى كرد. خود شاعر بر اين باور است كه «ريشه‌هاى شعر گفتار به گات‌هاى اوستا و كلام حضرت حافظ باز مى‌گردد… شعر فروغ هم شعر گفتار است. محمد حقوقى بر اين باور بود كه

«سيدعلى صالحى توانست اين عطّيه را نام‌گذارى و تبيين و تفسير و تثبيت كند و تعميم دهد»

 ؛ مثال مى‌زنم :

دنبال دردسر نگرد/ همه چيز درست خواهد شد/ بالاخره انعكاس چاقو را فراموش خواهيم كرد/بالاخره مرغ سحر نيز با ما به ميكده خواهد خواند/ بالاخره ما هم روزى/ به دلخواه خود زندگى خواهيم كرد/ حالا بيا برويم تجريش/ هوا محشر است/ يك حرفى با تو دارم/ قدم مى‌زنيم…