(شعرهای نخستین و مجموعه‌ی ژان دووال)

نویسنده : شارل بودلر

   ترجمه : رضا رضایی

می‌ستایم تو را آن‌گونه که آسمان شب را،
ای اشکدان، ای همیشه خاموش،
و بیشتر دوستت می‌دارم، ای زیبای من،
آن‌گاه که بیشتر می‌گریزی از من،
و آن‌گاه که تو، ای آذین شب‌هایم،
گویی می‌افزایی شگفت‌آسا بر فرسنگ‌ها فاصله
میان دست‌هایم تا پهنه‌های آسمان.
ــــــ «می‌ستایم تو را...»، ص 122

اگر برای آشنا شدن با شعر فرانسه قرار باشد فقط یک شاعر را معرفی کنیم، قاعدتاً آن یک شاعر همین بودلر است. هیچ نوع کلاف غامضی از جنس قراردادهای کلاسیک یا ابهام‌های سمبولیستی معنای بلافصل شعرهایش را از خواننده‌ی مدرن یا غیرفرانسوی پنهان نمی‌دارد. با این حال، شعر بودلر شعری است که با هر بار بازخوانی مایه‌های غنی و تازه‌ای را به ذهن متبادر می‌کند و تأثیری نو بر احساس و دریافت ما می‌گذارد. گفته‌اند که شعر بودلر شبیه محوری است که شعر قرن نوزدهم اروپا بر پاشنه‌ی آن چرخیده تا به آینده نظر کند.