نویسنده : علیرضا عابدين ،الهام شوقی‌نيا 

بسياري از مطالعات مربوط به اختلال شخصيت مرزي، در رويکرد روان پويشي و از ديدگاه تحولي، و همچنين در روان درمانگري فشرده، متمرکز بر تعامل‌هاي اوليۀ مادر و کودک و همچنين مسائلي است که در اين رابطۀ صميمانه وجود دارد. علاوه بر آن مکانيزم‌هاي دفاعي بدوي از جمله جداسازيو همانندسازي فرافکنانه به خصوص در حيطۀ انتقال و انتقال متقابل از اهميت خاصي برخوردار است. تعريف راهنمای تشخیصی و آماری بیماری‌های روانی (DSM)از اختلال شخصيت مرزي بدین شرح است: بی ثباتی در روابط بین فردی، خودانگاره، وحالت عاطفی، و نیز آشکارا تکانشی بودن، به صورت الگویی نافذ و فراگیر که از اوایل بزرگسالی شروع شده باشد و در زمینه‌های مختلف به چشم آید. در برداشت‌ها، افکار و احساسات  افراد مبتلا به اختلال شخصيت مرزي افت و خيز و نوسان فاحشي نسبت به خودشان و درمانگر وجود دارد، در حالي که آنها نسبت به اين تناقض‌ها و نوسانات هشيار نيستند (کرنبرگ، 1975). مسالۀ ديگري که در آنها مشاهده مي‌شود، نوعي عدم پيوستگي در زمان است، يا به عبارت ديگر گسستگي گذشته، حال و آينده. مکانيزم‌هاي دفاعي: افراد دچار اختلال شخصيت مرزي از مکانيزم‌هاي دفاعي بسيار ابتدايي استفاده مي‌کنند، که نتیجۀ آن، بروز رفتارهایی بسيار منقطع، بي‌ثبات و متضاد است (کرنبرگ، 1975). جداسازي، مکانيزم دفاعي غالب شخصيت‌هاي مرزي است. فرد در جداسازي، احساسات و روابط خيالي مثبت و منفي را به نوبت و به صورت متوالي تجربه مي‌کند و به اين ترتيب هرگاه يک احساس در حيطۀ هشياري قرار مي‌گيرد، فرد با آن ديگري قطع رابطه مي‌کند. به همين دليل است که بيمار مبتلا به اختلال شخصيت مرزي در رابطه با درمانگر گاهي او را بسيار توانا و مهربان، و گاهی طرد کننده و بي‌ارزش می بیند.