نویسنده : فریدریش نیچه    

   ترجمه : مجید شریف

(اراده قدرت) كه نیچه از آن سخن می‌گوید و به معنایی و به عبارتی، همان (كشش به قدرت) یا (كشش به سوی نیرو) می‌باشد، در همه پدیده‌های هستی و جامعه جاری و ساری است: در طبیعت در سیاست، در هنر، در وظایف‌الاعضا و زیست‌شناسی انسان. اگر هم چنین نباشد، نیچه می‌خواهد كه چنین باشد، یعنی كه آدمی در هر چیز قدرت را بجوید و بخواهد. این اراده یا كشش معطوف به قدرت، با قدرت‌طلبی پیش‌پاافتاده و رایج میان سیاست‌بازان و دنیاپرستان یكی نیست، بل برابر نهاد (آنتی‌تز) مقهوریت و حقارت و سرسپردگی و توسری‌خوری است. از همین‌روست كه نیچه به جای مدح و ستایش (مردم) و (توده‌ها) یا ناتوانان و از پادرافتادگان، یا حتی همدردی و دلسوزی نسبت به آنان، به سرزنش و حتی خوارشماری ایشان می‌پردازد.