(مجموعه‌ی هفت رساله‌ی عرفانی)

نویسنده : محی‌الدین ابن‌عربی    

   ترجمه : سیدناصر طباطبایی

این کتاب دربرگیرنده‌ی مجموعه‌ی هفت رساله عرفانی ابن عربی است. در معرفی این اثر آمده است: درباره‌ی نخستین انگیزه‌هایی که ابن‌ عربی را به سوی عرفان و تصوف کشانده، آگاهی چندانی در دست نیست، اما می‌دانیم که در اندلس‌، دوران نوجوانی و جوانی وی، گرایش‌های عرفانی و نیز محافل شیوخ تصوف و مریدان ایشان اندک نبوده است. یکی از بزرگ‌ترین و نامدارترین شیوخ عرفان و تصوف، همزمان با جوانی ابن‌ عربی، شعیب ابن حسین اندلسی مشهور به ابومدین بوده ‌است که ابن‌ عربی در نوشته‌هایش چندین‌بار از وی نام می‌برد و او را «شیخنا و عمادنا» و «شیخ الشیوخ» و «ابوالنجا» می‌نامد. اما با وجود ارادت فراوانی ابن عربی به ابومدین به نظر نمی‌رسد با وی روبه‌رو شده باشد، چنان‌که خود نیز به این نکته اشاره می‌کند. ابن‌ عربی، بنابر گفته‌ خودش در تاریخ ۵۸۰ هجری قمری به «طریقت عرفان» داخل شده بود. وی زندگانی پیش از داخل شدن به طریقت را «زمان جاهلیت» خود می‌نامد. محمّد بن علی بن محمّد بن احمد بن عبدالله بن حاتم طائی معروف به محی‌الدین ابن‌ عربی در سال ۵۶۰ هجری قمری در شهر مرسیه در جنوب شرقی اندلس به دنیا آمد. پدرش علی بن محمد از عالمان فقه، حدیث و تصوف بود و جدش نیز یکی از قضات اندلسی بود. ابن‌ عربی در ۲۲ ربیع‌الثانی ۶۳۸ هجری قمری مطابق با ۱۰ نوامبر ۱۲۴۰ میلادی در دمشق در سن ۷۸ سالگی درگذشت.