آدمی را فرض کنید که توسط یک تمساح بلیعده شده و حالا دارد برای پول درآوردن از موقعیت جدیدش خیالبافی می­ کند و برنامه ­ریزی؛ یا کسی که تحقیر فقر را می­ پذیرد اما بعد از مرگش معلوم می­ شود برای یک زندگی بهتر پول داشته، یا آدم کلاشی که با دیدن دختری 11 ساله که می­ داند جهیزیه قابل توجهی دارد، برای تصاحب این ثروت نقشه می­ کشد و موفق هم می ­شود... این­ ها ایده­ های جذابی برای نوشتن است اما احتمالاً هیچ­کس نمی­ تواند در چند صفحه، با ذکر جزئیات و با زبانی طنزگونه داستان را روایت کند جز فئودور داستایفسکی.

«رویای آدم مضحک»، شامل هفت داستان کوتاه این نویسنده شهیر روس است که همگی در یک نکته مشترکند؛ در خلال خواندن­شان محال است نخندید. آقای پروخارچین، پولزونکوف، دزد شرافتمند، درخت کریسمس و ازدواج، ماری دهقان، کروکودیل و رویای آدم مضحک نام داستان­ هایی­ ست که به قول مترجم از خلال آن می­ توان به نبوغ داستان­ پردازی نویسنده پی برد. شاید به نظر برسد استفاده از تعابیری مثل «نبوغ نویسنده»، یک شعار معمول برای معرفی یک کتاب است اما اگر زحمت خواندن داستان­ ها را بر خود هموار کنید احتمالاً نتیجه ­ای غیر از این نخواهید گرفت؛ آن­جا که می­ بینید داستان دیگری در داستان اصلی آغاز شده و هر دو با هم و در جایی که کمترین امکان را دارد تمام می­ شود، آن­جا که می­ بینید نویسنده با آوردن جزئیات و مکالمات بی­ ربط، فضای زندگی مردمش را تصویر کرده و شخصیت آدم­ هایش را ساخته و آن­جا که ناخودآگاه از اتفاقات داستان لبخند بر لب­ تان می­ نشیند.