(در گفت‌وگو با عباس عبدی)

نویسنده : ایرج رستگار

با توجه به محدودیت منابع علمی و دانشگاهی در حوزه‌ی یادداشت‌نویسی و مقاله‌نویسی در مطبوعات، خلأ اطلاعاتی قابل‌توجهی حس می‌شد. این منابع نمی‌توانست پاسخ‌گوی نیاز جوانان باشد و به آن‌ها راهکار نشان دهد تا خود، سایت، و سوژه‌هایشان را قربانی نکنند. بنابراین، احساس نیاز در این حوزه، در کنار سابقه‌ی مطالعاتی و پژوهشی‌ای که در این زمینه داشتم مرا بر آن داشت تا راهکاری بجویم که جدای از استواربودن بر مبانی علمی، شیوه‌ی بیانِ آن، مخاطبان بیشتری را پوشش دهد. این مهم، ذهنم را به مهندس عباس عبدی معطوف کرد؛ فردی که از سال ۱۳۷۰ یادداشت‌هایش را دنبال کرده‌ام و بی‌شک یکی از یادداشت‌نویسان مطرح و، در عین حال، بسیار پرکار دهه‌های اخیر ایران است. … هرچه زمان گذشت، این باور در ذهنم قوام بیشتری یافت که انتقال تجربیات سرمقاله‌نویسی و یادداشت‌نویسی عبدی نه‌تنها مطلوب، بلکه ضروری است؛ زیرا عبدی را نه‌تنها جلوتر از منابع علمی سرمقاله‌نویسی داخل و خارج از کشور دیدم، بلکه چون ایرانی بود اندیشه‌هایش را قابل‌استنادتر و کاربردی‌تر یافتم.