این کتاب گزارشی از سنت تاریخ نگاری فارسی در سه دوره مهم سامانی، غزنوی و سلجوقی است.

دانش تاریخ در ایران جایگاه والایی داشته و دارد. صدها اثر تاریخی مهم در ادوار مختلف تاریخی از دوره سامانیان گرفته تا دوره سلجوقی تالیف شد. نهضتی که بعدها نیز ادامه یافت ونشان داد که برای تاریخ نویسی مکتب ویژه در زبان فارسی وجود دارد. بخشی از آن متاثر از عالم عربی است اما بخش مهمی از آن تأملات مورخان ایرانی است.
در باره این تاریخ نویسی تاکنون مطالب زیادی نوشته شده است. بسیاری تکراری است اما تازه هایی هم یافت می شود.
کتاب حاضر کار مرتب و مدونی است که ضمن آن تاریخ نویسی از دوره سامانیان تا غزنویان و از آنجا تا دوره سلجوقی ادامه یافته است.
در این کتاب مروری بر غالب کتابهای مهم تاریخی شده و دیدگاه مؤلفان و نگره های آنان در باره اوضاع سیاسی و اجتماعی و چگونگی پرداخت‌شان به اوضاع جاری مورد بحث قرار گرفته است.
کتاب شامل یک مقدمه است در باره تاریخ نگاری فارسی و تاریخ نگاری اسلامی.
فصل اول: تاریخ نگاری فارسی در دوره سامانی
فصل دوم: تاریخ نگاری در دوره غزنوی
فصل سوم تاریخ نگاری در دوره سلجوقی
و خاتمه با عنوان درون مایه های تاریخ، الگوهای تاریخ، تاریخ و وثاقت، زبان، سبک و تاریخ. یادداشت ها گزارشی هم در باره مهم ترین سلسله های ایرانی در پایان آمده است.کتابشناسی و نمایه هم دارد.