نویسنده : فاطمه شهابی‌زاده

فرهنگ ایران زمین بیش از هر چیز در ادبیات فارسی نمودار شده است. آنچه بی درنگ از بسیاری متون به دست می آید این است که فرهنگ ایران در طی روزگار پیش از یک سده اخیر آکنده از مضامین عرفان و تصوف بوده است. می دانیم که اهل همه پیشه ها، دست کم تا پیش از نیمه دوره صفویه، به واسطه حلقه های اخوت و فتوت پیوندی با تعالیم تصوف داشته اند. در این حلقه ها، اصول اخلاق حرفه و سلوک را با مبانی تصوف به محترف می آموختند- آموزشی عمیق اما بی دفتر و سواد و حرف. از میان آن همه حلقه های فتوت، لابد شماری هم به معماران و بنایان و همکارانشان اختصاص داشته است...