دین غالب مردم ایران در عصر ساسانی دین زردشتی بوده، اما چنان نبوده که یک صورت واحد از این دین وجود داشته باشد، نحله ها و فرقه های مختلف با مومنان به ادیان دیگر، چون مانویت و مسیحیت، در کنار هم می زیسته اند و ناگزیر به تعاطی عقاید و گاه به جدال های مذهبی می پرداخته اند. موضوع این کتاب بررسی این اختلاف و تنوع در عقاید از لابه لای متون و اسناد است.