نویسنده : فرید قدمی

حتا روزهایی که خیلی کتر از بیست سال داشتیم در جست و جوی هنر، حقیقت و عشق قدم ها زدیم... پا به پا، دست در دست، میان خیابان ها، کتاب ها، نقاشی ها و حرف هایی رنگارنگ درباره اسپینوزا، ویتمن یا هگل ... از سلسبیل تا چهارراه ولی عصر، تا پارک ساعی، تا تجریش ...
من می گویم بصیرت ویتمن دیدن راه های بی شمار جهان است، راه هایی که تنها از دل راه هایی دیگر سر برمی آورند، جاده هایی بی مقصد، دور و دورتر از جاده ی همگان ... تو می گویی اگر هگل را نخوانی میان جزئیات بیهوده ی همیشه سردرگم می شوی، بی هیچ درکی از کلیت تاریخ... و او می گوید، زندگی راز است، انتخاب توست که رازهای کهنه را برگزینی یا رازهای نو را، بصیرت کهنه را یا بصیرت نو را ...
صدای قدم ها، آتش سیگارها، موسیقی حرف ها، خنده ها، فریادها و اشک ها... و بیست سالگی همچنان بیست ساله است ... من بیست ساله ام، فرقی نمی کند تهران باشد، قزوین یا پاریس... همچنان بیست ساله و آواره ی کتاب ها، عشق ها... عشق ها، کتاب ها ... و بازهم کتاب ها و عشق ها... و سیگارها البته...