نویسنده : هانری بوشو

    ترجمه : نجما طباطبایی

«اینکه روزهای متوالی، ادیب را در راه‌رفتن سخت‌گیرانه‌اش دنبال کنند، کاری است دشوار. او نه به جاده‌ها اعتنا می‌کند، نه به موانع. از میان بیشه‌ها، جنگل‌ها و مزارع می‌گذرد. بیهوده، از تپه‌ها و صخره‌ها به سختی بالا می‌رود، با خطر کردن بسیار در مسیل‌ها شیرجه می‌زند، از شیب تندشان بالا می‌رود، از جویبارها، نهرهای خروشان، رودخانه‌ها، با گیردادن خود به هرجایی که شد، می‌گذرد. خارها و شاخه‌ها او را مجروح کرده‌اند، تنش پوشیده از زخم‌هایی است که نتیجه سقوط‌هایش هستند... . کجا می‌خواهد برود؟ نمی‌داند. گاه می‌گوید هرکجا، گاه می‌گوید هیچ کجا، اما راه می‌رود، تمام روز را راه می‌رود و همیشه صاف صاف.»